دگردیسیِ استاتیک

(برایِ خواکین سالوادور لاوادو)

صبح می‌شه...

بیدار می‌شم...

عادت ندارم تختم رو درست کنم...

دو بالش دارم که یکی هنوز که هنوزه، بعد از این همه سال، بوی تو رو می‌ده.

عادت ندارم تختم رو درست کنم...

درعوض، صبح‌ها، قبل از اینکه از جا بلندشم، «تو»یِ قدیم رو، بالشِ الان رو، می‌بوسم و چند ثانیه توهّم و چند نونِ تُستِ نیمه‌داغِ سریع و ایستگاهِ تاکسی و پشتِ میزِ هر روزه و کار و...

عادت ندارم تختم رو درست کنم...

شب هم، قبل از خواب، محتاط، مرزِ تنم رو مشخص و محدود می‌کنم تا به سمتِ قلمرویِ تو نیام. نمی‌خوام حجم تنت رو، که ملافۀ تخت رو مثل اثر فسیل رویِ سنگ به شکل بدنت حکاکی کرده، خراب کنم.

در عوض، برایِ آخرین بار تو رو بو می‌کنم، عکست رو روی عسلیِ کنار تخت، دزدکی نگاهی می‌کنم، حجمت رو تصّور می‌کنم، شونة لختت رو که از ملافه زده بیرون و روبروی چشم‌های من هستند, می‌بلعم و می‌شنوم که می‌گی «شب‌ به‌ خیر».  قرص رو با بیشترین صدای قرچ و قوروچ از کاغذ آلومینیومی‌‌ش در‌می‌آرم و چند ثانیه توهّم و بعد بالش رو، تو رو، می‌بوسم و بی‌هوش می‌شم...

صبح می‌شه...

بیدار می‌شم...

عادت ندارم تختم رو درست کنم...

دو بالش دارم که یکی هنوز که هنوزه، بعد از این همه سال...