قانونِ هشتاد و شیشمِ پاشا

«دخترهای فوق‌العاده زیبا، بسیار کودنند.»

مدتیه که قانونی رو کشف کرده بودم ولی چون توش چند تا نکتۀ انحرافی داشت، تا مطمئن شدن کاملم نتونستم منتشرش کنم. نکتۀ انحرافی‌ش هم پس از غور و جور  بسیار، تنها با آوردن کلمۀ «فوق‌العاده» در جمله حل شد. البته جورای دیگه هم می‌تونستم این حقيقت  رو بیان کنم، مثلا رابطه بین هوش دخترها و زیبایی‌هاشون، یا چرا دخترای زیبا به این میزان احمقند یا ...، ولی این کامل‌ترین جمله‌ست.

واقعاً تا حالا فکر کردین که چرا دخترای فوق‌العاده زیبا، تاکید می‌کنم فوق‌العاده زیبا و نه زیبای به تنهایی، انقدر هوش پائینی دارن؟  من موضوع رو خیلی نمی‌خوام فلسفی کنم و مثل همیشه هم نمی‌خوام با شیوۀ منحصر به فرد خودم، سفسطه، در مورد این مسالۀ بسیار مهم شما رو منحرف کنم. فقط و فقط می‌خوام این ادعا رو توی یه مثال ساده، تشریح کنم. (اگه مثال‌های دیگه هم خواستین البته دارم بسیارتا!)

من در مورد این دختر خوشگل‌های توی خیابون و در و همسایه‌ و فک و فامیل و همکار و رفیق و زنِ رفیق و اینا نمی‌گم که وقتی می‌بینینشون می‌گین عجب جیگرایی هستن. اینا اکثراً به نوبۀ خودشون و در حد تأنیثیتشون، ضریب هوشی خوبی دارن. ممکنه توشون اتفاقاً خیلی باهوش هم باشه. مثِ مثلاً دانشجو پزشکی‌هایی که جیگرن و اون ضرب‌المثلِ معروفِ «دختر یا خوشگل می‌شه یا دانشجوی پزشکی» رو نفی می‌کنن. من اصلاً در مورد این دسته از دخترای زیبا صحبت نمی‌کنم. منظور من مورد اونایین که وقتی می‌بینیشون دل تهی می‌کنی، آب دهنِ عاشقیتت - و نه الزاماً سکسیتت- راه می‌افته و احساس می‌کنی بد مستِ شرابِ یه قرن و نیمه شدی و به قول آقا محمودِ دولت‌آبادی تنها یه کلمه می‌آد و بس: «ستایش»!

تا حال دقت کردین که این فوق‌العاده زیبا‌ها چه پارتنر‌هایی برمی‌گزینن؟!!! نه جان من بوی‌فرند‌هاشون، شوهراشون، عشقاشون یا همدم‌هاشون رو دیدن چه پسرایی هستن؟! حال آدم رو بهم می‌زنن! واقعاً اینا انقدر نُخُد مغز(با احترام به سازنده این لغت بسیار کلیدی، استاد بزرگوار م.رضوی!) هستن که نمی‌تونن یه انتخاب درست کنن؟ متاسفانه این مساله محدود به ایران و ایرانی، یا این مقطع زمانی هم نمی‌شه‌ها! در تاریخ فراوانند این زیبارویان بی‌خرد! در ادبیات هم نمونه‌های فراوانی دارن. (توی کتاب‌های «تامس‌ هاردی» مثلاً) و در سینما که بهترین نمونه‌هاش رو می‌بینیم. (اسکارلت اوهارا، شاهکارترینشونه و مخصوصاً اسکارلتِ فیلم رو مثال زدم و نه اسکارلتِ کتاب رو، چون کتاب نمی‌تونه عمق زیبائیِ اسکارلت و عمقِ شیربرنجیِ اشلی رو به آدم منتقل کنه.)

حالا واقعاً این سوال پیش می‌آد که اینا چه فکری می‌کنن با این پارتنر انتخاب کردنشون؟ مثلاً توی طرف چی می‌بینن که عاشقشون می‌شن؟ آها!!! راســــــــــتی!! ‌یادم رفت بگم اکثراً عاشقِ شدیداً زاری هم می‌شن اینا! تو مایه‌های مسمویت دارویی و خودکشی‌های احمقانه! و جالبتر هم اینه که اون پارتنر‌های آسمون‌جلِ بی‌ربطشون هم محل سگ این گوگولی‌های خانمان‌برانداز نمی‌ذارن!! باز بر‌می‌گردیم به سوالم! واقعاً چی فکر می‌کنن از این گزینش‌های احمقانه؟! مثلاً «مونیکا بلوچی» چی فکر کرده که «وینسنت کسل» رو انتخاب کرده؟!  یا مثلاً «ش.ا.» با چی‌چیِ «ف.سین.» حال کرده که باهاش می‌پره؟

«اسدالله میرازا»یِ دایی جان ناپلئون دیالوگِ جالبی داره در مورد یه مردک به اسم عبدالقادر که زنش عاشق اون شده. می‌گه: «من با ظرافت با زنم حرف می‌زدم و اون با زمختی و خشونت، من روزی یه‌بار حموم می‌رفتم اون ماهی یه‌بار، من حتی پیازچه نمی‌خوردم، اون کیلو کیلو پیاز و سیر و ترب می‌خورد، من شعر سعدی می‌خوندم، اون آروغ می‌زد ... اون‌وقت در چشم زنم من بی‌هوش بودم اون باهوش، من بی‌شعور بودم اون باشعور، من زخمت بودم و اون ظریف...»

در هر حال، این مثالِ «انتخاب» بود که البته تویِ انواعِ انتخاب‌های دیگه مثِ نوعِ شغل و لباس پوشیدن و ماشین خریدن و نوع موزیکِ مورد علاقه و فیلم‌های محبوبشون هم صادقه... ولی مثال‌های دیگه هم تا عید پاک سال بعد می‌تونم براتون ردیف کنم که نشون می‌ده که: «دخترهای فوق‌العاده زیبا، بسیار کودنند.»

...، خدا لابد یه چیزی می‌دونسته دیگه! ما که درک نکردیم هنوز! در ضمن یه چیزی دیگه، به شما دخترِ نازنینِ زیبایی که داری این جملات رو می‌خونی بَر نخوره! شما به هیچ عنوان در زمرۀ اونقدر زیباها نیستی، چون اگه بودی انقدر کودن بودی که یا اصلا اهل خوندن چیزی نبودی، و یا توی دو خطِ اول این نوشته گیر می‌کردی و گیر می‌دادی که این پسرۀ نفهم چقدر اراجیف می‌گه!

شب خوش!